Απλά… μαμά

Χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα μία πολύ ευγενική κυρία. Είχαμε προγραμματισμένο ραντεβού και μου είχε εκφράσει την επιθυμία να μην κάνουμε βιντεοκλήση, γιατί δεν ένιωθε άνετα. Το σεβάστηκα εξηγώντας της ότι στη διάρκεια της συνεδρίας συνδέομαι με την ενέργεια της και όχι με την εικόνα της.

Ήταν πολύ αγχωμένη και ένιωθε εγκλωβισμένη, χωρίς να ξέρει το γιατί. Τα λόγια της ήταν ένας χείμαρρος από σκέψεις και συναισθήματα μπερδεμένα με έναν κοινό παρονομαστή: “Γιατί σ’ εμένα;” Κάνοντας μία εσωτερική ενδοσκόπηση στο υποσυνείδητο της ολοκληρώθηκε η ερώτηση: “Γιατί σ’ εμένα, αφού είμαι τόσο καλή μάνα;” Εντοπίζοντας λοιπόν το λόγο που ένιωθε απογοητευμένη, δουλέψαμε με το υποσυνείδητο της. Γιατί, η ζωή μας όλη καθορίζεται με βάση τις πεποιθήσεις που έχουμε στο υποσυνείδητο μας και όχι με βάση το συνειδητό μας• δηλαδή το μυαλό μας.

Ανατρέξαμε λοιπόν, στην παιδική της ηλικία. Είχε μία σκληρή μάνα, απαιτητική και καταπιεστική. Κι εκείνη είχε τους δικούς της λόγους που είχε υιοθετήσει αυτή τη λειτουργία που αυτή τη στιγμή είναι περιττό να λεχθεί. Επειδή της είχε λείψει πολύ το χάδι και η αγκαλιά, όταν η ίδια έγινε μάνα, υποσυνείδητα, επέλεξε να δώσει στα παιδιά της ό,τι η ίδια είχε στερηθεί. Έτσι, τα μεγάλωσε με πολλή αγάπη, στοργή και φροντίδα με τόση υπερβολή όμως, που χάθηκε η ισορροπία. Τα μεγάλωσε “στα πούπουλα”. Προστατεύοντας τα διαρκώς να μην πάθουν κάτι. Και τα παιδιά μεγάλωσαν κι έγιναν ενήλικες, φοβισμένοι να τολμήσουν να πατήσουν στα πόδια τους, γιατί δεν ξέρανε πώς. Βολεμένοι πάντα στην ασφάλεια που τους παρείχε η μαμά τους δεν προσπαθούσαν καν να πάρουν πρωτοβουλίες επαγγελματικά αλλά και προσωπικά.

Και όλο αυτό βάραινε τη γλυκύτατη αυτή μανούλα. Ένιωθε ότι μεγάλωνε κι οι δυνάμεις και οι αντοχές της έπαιρναν μία φθίνουσα πορεία. Τι θα γινόντουσαν τα παιδιά της; Έπρεπε να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να πατήσουν γερά στα πόδια τους. Έτσι, κάναμε μία εσωτερική εργασία να πιστέψει στις δυνάμεις των παιδιών της και να τα απελευθερώσει από την υπερπροστασία της. Κρατώντας βέβαια ισορροπίες και διατηρώντας την όμορφη σχέση αμοιβαίας αγάπης που τους διέκρινε.

Η έκβαση της συνεδρίας μας ήταν λυτρωτική. Η φωνή της ακουγόταν ήρεμη και γαλήνια. Μου δήλωσε χαρακτηριστικά ότι “έφυγε ένα βάρος από πάνω της που σήκωνε για δεκαετίες.” Η ανακούφιση της ήταν τόσο μεγάλη που σκόπευε να μοιραστεί την εμπειρία της συνεδρίας μας και στα δύο της παιδιά και να τα παροτρύνει να γευτούν μία τέτοια συνεδρία και να απολαύσουν τα οφέλη της. Κλείσαμε το τηλέφωνο με αμοιβαία συναισθήματα ευγνωμοσύνης.

Πραγματικά νιώθω μεγάλη ευλογία να μπορώ να βοηθάω τους συνανθρώπους μου, γιατί ο καθένας μας αξίζει να απολαμβάνει μία ζωή γεμάτη αγάπη, ευτυχία και χαρά!